دیسک‌های فشرده یا همان CD که امروزه کاربردهای فراوانی در زندگی ما دارند، در سال ١٩٨٠ به دنیا وارد شدند. ولی چرا دیسک‌های فشرده ٧٤ دقیقه‌ای هستند، نه ٦٠ دقیقه‌ای و نه ٧٠ دقیقه‌ای؟
هفتاد و چهار دقیقه بودن آنها را می‌توان تقصیر یک مرد ناشنوای آلمانی گذاشت.
شرکت سونی و فیلیپس که آن زمان در حال طراحی استاندارد CD بودند بین اندازه دیسک‌های فشرده با هم اختلاف داشتند. شرکت فیلیپس به دنبال طراحی دیسک‌های با قطر ٥.١١ سانتیمتر بود و سونی به ١٠ سانتیمتر بسنده کرده بود.
هر کدام از ٢ استاندارد فوق می‌توانستند ٦٠ دقیقه از موسیقی استریو با نرخ ١٦ بیت و با فرکانس ٠٥٦. ٤٤ هرتز را در خود جای دهند.
ولی این مقدار از دید آقای نوریو اهگا کافی نبود. وی که یک تاجر ابزار الکترونیکی در ژاپن بود و برای خوانندگی اپرا هم تعلیم دیده بود، پس از این که از کیفیت پایین ضبط صوت سونی به آن شرکت تحت یک نامه شکایت کرد، به استخدام سونی در آمد و پس از گذشت زمان در سال ١٩٨٢ مدیر شرکت سونی گردید. وی که علاقه خاصی به موسیقی کلاسیک داشت، اصرار داشت که باید سمفونی نهم لودویگ وان بتهوون را بر روی یک دیسک فشرده جای داد.
به گفته فیلیپس؛ طولانی‌ترین اجرا ٧٤ دقیقه به طول انجامید. موسیقی که در فستیوال شهر بایروت آلمان در سال ١٩٥١ به رهبری ویلهلم فورت ونگلر اجرا گردید را نمیشد در ٦٠ دقیقه جای داد.
و این بود سرآغاز دیسک‌های ١٢ سانتیمتری که ٧٤ دقیقه ظرفیت داشتند، استانداردی که متاثر از نوابغ آلمانی و ژاپنی ایجاد شد.